Η Αισιοδοξία στην ζωή των παιδιών μας
Τα παιδιά όπως και οι ενήλικες σε όλα τα χρονικά στάδια της εξέλιξής τους δεν παύουν να είναι ανθρώπινοι οργανισμοί με ψυχή και συναισθήματα. Στην σημερινή εποχή όπου η κατάθλιψη έχει αποτελέσει μια σύγχρονη πραγματικότητα – μάστιγα μπορούμε όσοι σχετιζόμαστε με τα παιδιά να δώσουμε στην ζωή τους νότες αισιοδοξίας.
Σίγουρα η συμπεριφορά των παιδιών θα πρέπει να έχει όρια και κανόνες αλλά θα πρέπει να βγει από το λεξιλόγιό μας η απαγορευτική λέξη «μη». Όταν σε ένα παιδί απευθύνουμε το λόγο λέγοντας του βροντόφωνα «μη», το παιδί θα σκεφτεί πρώτα (υποσυνείδητα) το αρνητικό συμβάν (π.χ. ότι θα τραυματιστεί) και μετά θα επεξεργαστεί συνειδητά το επόμενο βήμα για να το αποφύγει. Αυτονόητο είναι ότι η συνειδητή σκέψη αναπτύσσεται σε μεγαλύτερες ηλικίες σταδιακά και τότε είναι πιο μεγάλη η πιθανότητα να συγκεντρωθεί σε αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε με το «μη». Θα πρέπει να υποδεικνύουμε στο παιδί τις αποδεκτές πράξεις και συμπεριφορές και να του λέμε τι πρέπει να κάνει και όχι τι να μην κάνει. Έτσι το παιδί θα συγκεντρωθεί στο στόχο χωρίς να χάσει χρόνο σκεπτόμενο κάτι αρνητικό.
Μεγάλο κεφάλαιο στην παιδική διαπαιδαγώγηση έχει και η επιβράβευση πρέπει σε οποιαδήποτε δραστηριότητα να ενθαρρύνουμε τα παιδιά και παράλληλα να τους υποδεικνύουμε τους σωστούς τρόπους πριν ή μετά την δραστηριότητα. Λογικό και μέσα σε φυσιολογικά πλαίσια τα παιδιά μπορεί να τραυματιστούν, να πέσουν, να κλάψουν. Οι γονείς θα πρέπει να είναι δίπλα τους όχι σαν ελεγκτές ή τιμωροί αλλά ως ένα φίλο που τα επιβλέπει διακριτικά .
Προκειμένου στα παιδιά να μην δημιουργούμε αρνητικά συναισθήματα και φοβίες θα πρέπει να είναι οι γονείς απόλυτα επεξηγηματικοί και χρησιμοποιώντας φράσεις και λέξεις που θα το βοηθήσουν να αναπτύξει την αυτοπεποίθησή τους. Σίγουρα οι γονείς φοβούνται για την ασφάλεια των παιδιών τους αλλά ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά αδυνατούν να διαχειριστούν επαρκώς τον φόβο τους. Δεν θα πρέπει να μεταφέρουμε στα παιδιά δικούς μας φόβους όπως πχ «Μην τρέχεις θα τραυματιστείς». Καλό θα είναι να αντικατασταθούν με άλλες όπως π.χ. «Πιο σιγά σε παρακαλώ» ή «Όχι τόσο ψηλά, σε παρακαλώ». Σημαντικό είναι και οι ίδιοι οι γονείς παρόλο που δεν το ευνοούν οι σημερινές συνθήκες να ατενίζουν την ζωή με αισιοδοξία και δύναμη έτσι ώστε και το ίδιο το παιδί να ακολουθήσει το παράδειγμά τους.
Πηγές
www.jenny.gr
www.enallaktikidrasi.com
Άρθρο του Γεωργίου – Ζαχαρία Ζαντόπουλου
Παιδίατρος – Διδάκτωρ Παν.Αθηνών
