Σύνδρομο Τourette – Σύντομη Παρουσίαση
Το σύνδρομο Gilles de la Tourette είναι μία νευροαναπτυξιακή διαταραχή που χαρακτηρίζεται από την παρουσία πολλών φωνητικών και κινητικών τικ. Ησυχνότητα του είναι 2-3/1000 παιδιά. Θεωρείται ότι είναι 2-3 φορές πιο συχνό στα αγόρια από τα κορίτσια. Το 1885 ο Gilles de la Tourette περιέγραψε 9 ασθενείς με επιμένοντα πολλαπλά τικ που άρχισαν στην παιδική ηλικία.
Ως τικ ορίζουμε ταχείες, ξαφνικές επαναλαμβανόμενες ,άσκοπες στερεοτυπικές συσπάσεις κινητικών και φωνητικών μυών, με κύρια εντόπιση σε πρόσωπο και άνω άκρα. Μερικά από τα τικ είναι τίναγμα κεφαλιού, αναίτιο ανοιγοκλείσιμο ματιών, ανασηκώσεις ώμων, δάγκωμα χειλέων, άσχετες λέξεις, βωμολοχία,περιστροφές γύρω από τον εαυτό κ.α.
Αιτιολογία Συνδρόμου
Δεν υπάρχει έως τώρα σαφής αιτιολογία. Δεν συνδέεται με σοβαρή σαφή εγκεφαλική βλάβη καθώς τα περισσότερα παιδιά έχουν φυσιολογική ανατομία εγκεφάλου και νοημοσύνη. Πιθανώς το πρόβλημα οφείλεται σε δυσλειτουργία κάποιων νευροδιαβιβαστών αλλά έχει αναδειχθεί και γενετικός παράγοντας. Έτσι εάν ένα μέλος της οικογένειας εμφανίζει το σύνδρομο Gilles de la Tourette είναι πολύ πιθανό να βρούμε και συγγενείς ά ή ΄β βαθμού με ιδεοψυχαναγκαστικά συμπτώματα ή τικ.
Διαγνωστικά Κριτήρια
Για να τεθεί η διάγνωση ο ασθενής πρέπει να εμφανίζει τα ακόλουθα:
Τα τικ εμφανίζονται σε καθημερινή βάση και για διάστημα >1 έτους.
Η συμπτωματολογία αρχίζει προ το 18ο έτος
Τα τικ δεν υποχώρησαν για διάστημα > 3 μηνών.
Το άτομο παρουσιάζει όχι απαραίτητα ταυτόχρονα φωνολογικά και κινητικά τικ.
Τα συμπτώματα δεν σχετίζονται με χρήση ουσιών ή κάποιο άλλο ζήτημα παθολογίας.
Κατά την πορεία της διαταραχής εξαφανίζονται κάποια τικ και εμφανίζονται καινούργια. Τα τικ επιδεινώνονται σε κατάσταση άνιας, στρες, κούρασης. Συνήθως μόνο 13 % των παιδιών με το σύνδρομο παρουσιάζει μόνο τικ. Στο υπόλοιπο ποσοστό μπορεί να εμφανίζουν ΔΕΠΥ, Μαθησιακές διαταραχές, Αυτοκαταστροφική Συμπεριφορά, Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή, Διαταραχές Ύπνου.
Συνήθως τα συμπτώματα εμφανίζονται στο 8ο -13ο έτος ζωής και υποχωρούν η εξαφανίζονται πλήρως στην ενηλικίωση. Ζουν τα άτομα μια φυσιολογική ζωή. Μεγάλη σημασία για την πορεία του Συνδρόμου παίζει το περιβάλλον του ασθενούς. Οι γονείς δεν πρέπει να τιμωρούν το παιδί για τα συμπτώματα του ούτε οι συμμαθητές να το απομονώνουν.
Θεραπεία
Η θεραπεία των τικ και κατ επέκταση του συνδρόμου γίνεται με ειδική ψυχολογική υποστήριξη και με αποκάλυψη και αντιμετώπιση της υποκείμενης διαταραχής. Δεν πρέπει να χλευάζεται το παιδί ούτε να του γίνονται παρατηρήσεις ή επιπλήξεις. Η φαρμακευτική αγωγή βοηθά (ηρεμιστικά και αλοπεριδίνη, τιαπρίδη κ.α.)
Άρθρο του Γεωργίου – Ζαχαρία Ζαντόπουλου
Παιδίατρος – Διδάκτωρ Παν.Αθηνών
